Eindelijk! HTH3! Na 2 jaar wachten (veel te lang) ging Hoek tot Helder ein-de-lijk door! 159km langs de Nederlandse kust.
Alles op alles is er gezet om er met ons Jumpteam team (Tobias, Roland, Edward, Jan en Mara) bij deze 3e editie bij te kunnen zijn. Een tripje naar Spanje werd afgezegd. Zo snel mogelijk (vermoeid) na een havo surfcamp terug. Of midden in een verhuizing toch al je kite spullen vinden. De laatste donaties voor de Hartstichting werden overgemaakt.
Zaterdag in alle vroegte op weg naar Hoek. Gezonde spanning. Welke kite? Waar kan je wisselen? Hoe zijn de actuele voorspellingen? Welk board? Is er genoeg gegeten? Heb je wel kunnen poepen? Houden we elkaar op het water bij en in de gaten? Waar kun je eventueel van kitespullen wisselen / eten en drinken?
Na de skippersmeeting op weg naar Scheef. Binnen 45 min hielp Tobias op Scheef de uitgerukte KNRM op als kitende baywatch voor de BN’ers Beau & Mark Tuitert en andere ongelukkige kiters die door de inkakkende wind daar strandde.
We besloten bij jump te wachten op toename van de wind. Zo konden Jan & Tobias wat interviews geven en samen met andere jumpers beslisten we welke Kite- combinatie het beste was voor de rest van de tocht.
Het stuk tot aan Katwijk was flink werken (sinussen). Gelukkig nam daarna de wind toe en kon je overpowered op het vlakke, ondiepe water ‘racen’. Niet altijd gaat dat goed merkte Roland…
Op IJmuiden lunchen, daarna de bus in, een lading ibuprofen voor onze kiter met blessure. En bananen vreten!
Vanaf wijk ging het pas echt los! Qua wind, hoge golven en drukte op het water. Ik maakte een paar flinke crashes, kwam erachter dat upwind overpowered je board ophalen een hele kunst is.
Maar genoot ook van de zon, de regenboog en kreeg een flinke adrenaline boost vanwege het racen over vlak water en het inhalen van kiters. En gaaf! Toch de kust van Nederland te zien.
Mijn twintip skills moest ik ook wel verbeteren tijdens de tocht anders hield ik mijn Speedy Gonzales, hoog springende buddy niet bij.
Schoorl – Den helder heb ik ervaren als zwaarste gedeelte. Vermoeid, benen beginnen te verzuren, op de kant je 9m Kite echt niet kunnen houden, moeten wisselen van links – naar rechtsvoor wetende dat een klein foutje echt funest kan zijn. Op onbekend terrein. Geen idee van de nog af te leggen afstand. Meestal deskundig de strekdammen, paaltjes en rare stromingen weten te ontwijken, maar ‘oeps’ niet altijd.
En dan…. opeens zie je de finish. Is het dan toch echt? Ja! na zo’n 6 uur varen op het water en zo’n 8 uur later dan dat we vertrokken waren uit Hoek waren we in Den Helder.
Gehaald! Wat een klere eind. Nooit meer…
Of nou ja eigenlijk toch wel. Het was al met al een hele bijzondere en uitdagende ervaring.
Bedankt HTH / Jumpteam / donateurs / KNRM / teambuddy’s en natuurlijk Jalou (5 jaar) voor de onwijs mooie tekening omdat ik de hele wereld over ben ge – kitesurft !
https://www.ad.nl/westland/130-kilometer-surfen-voor-defibrillators~a25e…